Margaret Atwood

Ἐπειδή ἀγαπᾶμε τούς γυμνούς λόφους
καί τά καχεκτικά δέντρα

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ

Ἡ Καναδή Μάργκαρετ Ἄτγουντ (γενν. 1939), γνωστότερη ὡς μυθιστοριογράφος, ἔχει στό ἐνεργητικό της καί πλούσιο ποιητικό ἔργο. Τό ποίημα πού μεταφράζεται ἐδῶ πρωτοδημοσιεύτηκε στό ἀφιερωματικό τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ Poetry Ireland Review στόν W.B. Yeats, μέ τήν ἀφορμή τῶν ἑκατόν πενήντα χρόνων ἀπό τή γέννησή του (τχ. 116, σελ. 34). Εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπό τό ποίημα ‛‛Hound voice’’, ἕνα ἀπό τά τελευταῖα πού εἶχε γράψει ὁ ποιητής, λίγο καιρό πρίν ἀπό τό θάνατό του (τήν ἴδια χρονιά, κατά σύμπτωση, πού γεννήθηκε ἡ Ἄτγουντ).

Ἐπειδή ἀγαπᾶμε τούς γυμνούς λόφους καί τά καχεκτικά δέντρα,
τραβᾶμε, ὅταν μποροῦμε, βόρεια,
μέσα ἀπό τάιγκες, τοῦνδρες, ἀκτογραμμές βραχώδεις, πάγους.

Ἀπό ποῦ προκύπτει αὐτή μας ἡ προτίμηση
στήν ἐρημία; Πόσον καιρό
περιφερόμασταν σέ τοῦτο τόν σκληρότοπο, μαθαίνοντας ἀπέξω
ὅλα ἐκεῖνα πού κάποτε γνωρίζαμε:
τό δέρμα νά κατεργαζόμαστε,
νά συντροφεύουμε τούς λύκους, νά τρῶμε λίπος, τή σπατάλη νά μισοῦμε,
τό πνεῦμα νά λαξεύουμε, τό χιόνι νά σεβόμαστε,
ν’ ἀνάβουμε φωτιά, νά τή φρουροῦμε;

Τά πάντα εἶχαν κάποτε ψυχή,
κι αὐτό τό στρείδι ἀκόμη, αὐτό τό βότσαλο.
Εἶχε τό μυστικό του ὄνομα καθένα.
Μᾶς ἄκουγαν τά πάντα.
Τά πάντα ἦταν ἀληθινά,
μά δέν μᾶς ἀγαποῦσαν διαρκῶς.
Ἔπρεπε νά ‘χουμε τό νοῦ μας.

Λαχταρᾶμε νά ἐπιστρέψουμε ἐκεῖ
ἤ ἔτσι θέλουμε νά νιώθουμε
ὅταν δέν εἶναι κρύος ὁ καιρός.
Λαχταρᾶμε νά δώσουμε τόσο μεγάλη προσοχή.
Μά ἔχουμε χάσει τό κολάι·
κι ἔπειτα ὑπάρχει κι ἄλλη μουσική.
Τό μόνο πού ἀκοῦμε στήν ψαλμωδία τοῦ ἀνέμου
εἶναι ὁ ἄνεμος.

Το ποίημα δημοσιεύτηκε σε αυτό το τεύχος.