Ἀθηνᾶ Παπαδάκη

 

Οἱ μετά θάνατον λέξεις

 

Στόν Νίκο Καροῦζο

 

 

Ἄν καί ἡ βαθύτερη φύση

τῆς ἀγάπης,

δέν εἶναι νά μιλᾶ.

Στήν ἄχραντη σιωπή

ἄρθρωσε λόγο.

Ἕνας στίχος ἀρκεῖ

νά ἐξελληνίσεις τό σύμπαν.

Κι ἐμᾶς ξανά.

 

ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ

Τούς κυνόδοντες διακρίνω,

ἀκόμα ἀφανέρωτους

σέ τρυφερά οὖλα βρεφῶν.

Εἶναι στιλπνοί καί αἰχμηροί.

Καθώς τά νεογνά διάπλατα

ἀνοίγουν τίς σιαγόνες

ὁ λίχνος τοῦ στόματος ροδίζει.

Νά στόν οὐρανίσκο

ὁ σατανάς τῆς πρώτης τροφῆς.

Τίποτα αθῶο, οὔτε καί τό γάλα.

 

Περί αποκαλύψεως

Ἄν καί σέ τόνους  ἀναλήθειας

κρυμμένοι,

ἀκαριαῖα ἡ Ρομφαία

μᾶς χτυπᾶ.

Ἀναγγέλλοντας γιά παρηγοριά

τό νέο ψέμα.

 

ΔΡΑΠΕΤΗΣ

Ἀπό  κόσμο τύρφης καί ἀόρατος,

ὁ ἐρχόμενος,

πέφτει πάνω σέ σπίτια

εὐδαίμονα καί τόσο μαλθακά.

Οὔτε φαντάζονται πώς εἰσχωρεῖ

σέ κήπους θρεμμένους καλά, ὁ φυγάδας.

Φυγάδας

ἀπό ὀλέθρου βουνά,

ὅπου μακρόβιο μόνο

τό ψωμί ἐπιζητοῦσε.

 

ΤΕΛΟΣ Η ΑΝΑΜΟΝΗ

Ἀποκαλύφθηκε ἐπιτέλους.

Μέ κτήνους ἀγριότητα

ἐπιβάλλεται καί ἐπιτηρεῖ!

Ἀκόμα κι ἄν μιλήσεις

γιά λευκά ἀρνιά,

νά χάσεις κινδυνεύεις

τό δικό σου δέρας.

Ὄχι νά μήν ἐλπίζεται.

Τέλειωσε κι ἡ νοσταλγία τοῦ θεοῦ

καί τῶν χρυσόμαλλων προβάτων.

 

ΑΠΟ ΞΕΝΟ ΤΟΠΟ

Στή σκόνη ἐνθρονίζεται

ὀρθώνοντας ἡλιόλουστο κουπί.

Κύματα, κύματα

σηκώνονται καί πέφτουν,

ἄνθρακες στά πόδια του,

ὁ θησαυρός τῆς ζωῆς.

Τό μακρινό παρελθόν του

στ’ ἀκρογιάλια τῆς νέας πατρίδας.

 

 

Τα ποιήματα δημοσιεύθηκαν σε αυτό το τεύχος.