ΕΙΣ ΚΟΛΛΕΓΙΟΠΑΙΔΑ ΠΟΥΡΟΦΟΡΟΝ

Τήν χθές, εἰς οἰκίαν ἐθεάθης δακρυόεις

ἀναμνησθείς Γαλλίδος χυμώδους gouvernante!

Ἄμεσος ἡ ἀντίδρασις τῆς ἀδελφῆς σου Καλλιρρόης:

«Mon frère, τόσον λοιπόν ἠγάπας τήν ἐκπεσοῦσα débutante;»

 

Φεύγοντος υἱοῦ, εἰς ἀνησυχίαν ἐνεβλήθη ἡ maman

ἀνέπαφον ἀφεῖσα πινάκιον περιέχον ταραμά!

 

Σύ μετ’ ὀλίγον εἰς λαϊκόν εἰσῆλθες ταβερνεῖον

ὑπόγειον, εἰς πολλά ὁμοιάζον μέ χαμαιτυπεῖον.

 

Καταναλώσας εὐθηνοῦ μικράν ποσότητα οἴνου

καί ἀγγλικοῦ ἐκδυθείς ἐπανωφορίου τσοχίνου

εἰς πίσταν ἀνέβης κυκλικήν μέ βῆμα ἀσταθές·

ἦτο ἠχηρά ἡ στοναχή, τό βλέμμα ἐξόχως ἀπλανές.

 

Λαβών βαθεῖαν τζούραν ἀπό ποῦρον ἐκλεκτόν

«Παραγγελιά!» ἐκραύγασας ὁρῶν τήν τραγουδιάραν

«Τοῦ Μάρκου τίς ‛‛Βεργοῦλες’’!» – Αὐτήν τήν ἀλανιάραν

μικράν Γαλλίδα ἔχων ἐνώπιον ὀφθαλμῶν.

 

Ζεϊμβέκικον ἐχόρευες σύ ὁ ἀριστοκράτης

ὡστόσο ὁ νοῦς ἐγύριζε εἰς τά ἀπόκρυφά της

καί εἰς τακτικάς, ἀγχώδεις, παρανόμους συναντήσεις

εἰς rose ξενοδοχεῖον λαϊκόν παρά Σταθμόν Λαρίσης.

 

Καί γέρων τις, φιγούρα ἐξόχως σοβαρά

σέ παρετήρει σκεπτικός, μέ κατανόησιν μεγάλη.

Γινώσκει αὐτός, κολλεγιόπαι, ξεύρει, ἡ νεαρά

εἶναι τό σπίρτον τό ἀνάπτον τό μαγκάλι.

 

ΕΙΣ ΓΡΑΙΑΝ ΥΠΟ ΕΡΩΤΟΣ ΠΛΗΓΕΙΣΑΝ

Εἰς τό metro συνήντησα μιά γραίαν ἰσχνοπάρειον

μέ τό walkman της στ’ αὐτιά νά ἀκροᾶται Πάριον.

Ὅτε συρμός προσήγγιζε σταθμόν Νεραντζιωτίσσης

ἡ γραία ἐτονθόρυζεν ἕν ἆσμα τῆς Δουκίσσης.

 

«Μεράκλωσας, καλή γιαγιά; Σ’ ἐπῆρε τό μεράκιον;»

ἠρώτα τις κιθαρωδός – ἕνα σεμνόν μειράκιον.

 

«Υἱέ μου, ὁ πόνος μου βαρύς! Ἀσήκωτος ὡς βράχος!

Ἐπλήγωσέ μου[1] τήν καρδιάν ἕνας λεβέντης Βλάχος!

Τόν γνώρισα ἐν τῷ ΚΑΠΗ. Μοῦ εἶπεν ‛‛εἶσθε κούκλα

μοῦ ᾐχμαλώτισε τόν νοῦν ἡ καστανή σας μπούκλα

ἥπερ καλύπτει μέτωπον καί κρύπτει λάγνον βλέμμα’’.

Οἱ λόγοι του ἦσαν πειστικοί – μά ἄς μήν τό κάμω θέμα.

Ἦτο σαφῶς ἀκόλαστος· ἤθελεν νέας στάσεις·

ἔλεγεν ἐπιτακτικῶς: ‛‛Κι αὐτό θά δοκιμάσῃς!’’.

Ἅπαντα ἔβαιναν καλῶς, ὡσότου εἰς Μυκήνας

ἐζήλεψε ὁ βλάχος μου τά κάλλη τῆς Τζωρτζίνας

μιᾶς σουρλουλοῦς ὑπέργηρης, ἐξώλους καί προώλους

(ἠξεύραμε πώς στό ΚΑΠΗ τούς εἶχε πάρει ὅλους)».

 

Στρέφει ἡ γραία κατηφής καί λέγει μειδιῶσα

πρός διπλανόν της νεαρόν, κρατοῦντα τήν κιθάραν:

«Ἀφ’ ἧς στιγμῆς τόν γκόμενον μοῦ ἔφαγεν ἡ γκιόσα,

παρηγορίαν θά ζητῶ εἰς Πάριον καί Νταλάραν».

 

ΕΙΣ ΤΟΥΜΠΑΝΟΝ

Νωχελῶς ἐκολύμβας παρ’ ἀκτήν πετρώδη Ζουμβερίου·

ἐξάπλωσας τόν θεῖον κορμόν ἐπί chaise longue πανίνης,

ὑποκύψασα εἰς ραστώνην μεσημβρίας τοῦ Σεπτεμβρίου,

ἀλείψασα σεαυτήν μετά ὑδαρᾶς, κρεμώδους καροτίνης.

 

Ὅτε, μετ’ ὀλίγον, ἀπεφάσισας διόρθωσιν μικράν τοῦ maquillage

παρασκευάσματι καλλυντικῷ γνωστοῦ σουηδικοῦ ἐργαστηρίου,

καύσων προὐκλήθη! Δρομαῖος ἐξηπλώθη ἐν ζουμβερίνῃ plage

ὁ πανταχόθεν θαυμασμός – ἀρχῆθεν ἀσθενής ὡς φλόξ κηρίου.

 

Ἀπό χειλέων ἀνδρικῶν ἠλευθεροῦντο ἔπεα τρυφερά ἐξόχως

(ὡς ἡ λέξις ἡ εἰς «-ουνάρα» λήγουσα, ἄρχουσα ἀπό συμφώνου μί),

ἄλλοι –λόγιοι αὐτοί– ἐθαύμαζον: Ἰδού ἡ πηγή ἡ ζωοδόχος!

Ἄλλοι (τῆς φύσεως ὑμνηταί): Φρονῶ πώς «ἔδεσε» τό γιασεμί!

 

ΕΙΣ ΜΕΛΛΟΝΤΟΛΟΓΟΝ

«Εἰς τρία τέρμινα ἀπό τοῦδε πόρτα μεγάλη θά διαβῇς»

ἦτο ἡ πυθική σου πρόβλεψις πρός φέρελπιν πολιτικόν.

Τωόντι. Κολάσεως τήν πύλην, αὐτοχειριασθείς

διέβη, ἀναμιχθείς εἰς σκάνδαλον ἀμυντικῶν προμηθειῶν.

 

«Ὑμέναια στέφανα σαφῶς διακρίνω εἰς τόν ντελβέ»

εἶπας πρός κόρην ἀγωνιῶσαν εἰς συνάντησιν privée.

Ἄθλιε, οὐκ εἶδες εὐκρινῶς γαμβροῦ τήν ἀτυχίαν

ὅσπερ προχθές ἐτράκαρε μέ ἁμαξοστοιχίαν!

 

Ὦ χαρτομάντι, τῶν μελλουμένων γνῶστα κληρονομικῷ χαρίσματι,

πολλούς ‘ς τούς ὄνυχάς σου ρίπτουν ἀτραποί τοῦ βίου δύσβατοι·

ἐπλούτησας ἐντέλει, τέχνην δαιμονικήν ἀσκῶν ἐν πρωτευούσῃ

καί ἀπολαμβάνεις ἡδονάς, champagne français, gourmet καί sushi!

 

ΕΙΣ ΚΟΡΟΪΔΟΝ ΓΑΜΒΡΟΝ

Ἐνυμφεύθης νέα, ἐξόχως εὐειδῆ ἀριστοκράτισσα.

Φίλος ἐγώ, μίαν ἐλαχίστην «πισινήν» ἐκράτησα.

 

Διετυμπάνιζε πώς ἦτο ἐγγονή μεγαλεμπόρου·

φεῦ! ἀπεδείχθη ἀνεψιά «ἐπιφανοῦς» λιμοκοντόρου.

Μιλοῦσε ὑπερηφάνως διά chalet της εἰς Λωζάννην

(ἐνενόει μικράν καλύβην παρά λίμνην Δοϊράνην).

 

Σ’ ἐφλόμωσε, τόν δυστυχῆ, στίς τρίχες καί στό μοῦσι.

Ἀηδιάζει μουσακάν – ἐπιθυμεῖ ἀστακόν καί sushi.

Θέλει ἁμάξι cabrio, brillants, loft παρά Ἀκροπόλει

καί γεύματα εἰς Grande Bretagne, νά τή ζηλεύουν ὅλοι!

 

Σύννους, προέτεινας μικρόν τοῦ μέλιτος ταξίδιον

εἰς Κάλαμον καί Ὠρωπόν, Λούτσαν καί Πόρτο Ράπτην.

«Ἄς πίω χολή καλλίτερον καί τό πικρόν ὀξίδιον!»

στηθοκοπιέται οἰκτίρουσα «πτωχόν κανδηλανάπτην».

 

Δέν εἶσ’ ἐσύ γιά glamourιές, ὦ φίλε ἐργατόπαι!

Εἰς καφενεῖον λαϊκόν γέρων σοφός σοῦ τό ‘πε:

«Ἅρπασον, νέε, αὐθωρεί τῆς μάνας σου τόν πλάστην

καί στεῖλε την εἰς διάβολον νά εὕρῃ τόν Ἀράπην!»*

 

ΕΙΣ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟΥΧΟΝ ΑΦΕΛΗ

Τρύφων, αἰσχυντηλέ «καλλίφωνε» περιπτερά

εὐκόλως σέ ἐξηπάτησεν λάμια πανοῦργος πενθερά.

Ὑποσχομένη μέλλον ἀνθηρόν (καί ἀσφαλῶς καλλίτερον)

δολίως σέ ἐξηνάγκασε ν’ ἀφήσῃς τό περίπτερον.

 

«Σπεῦδε, γαμβρούλη μου καλέ, εἰς ἀκροάσεις talent show!

Ἔχετε κλίσιν μουσικήν σεῖς τοῦ ζωδίου τοῦ Ὑδροχόου»

σοῦ ἐπιπίλιζε τά ὦτα νυχθημερόν γραῖα δολία,

ὀρεγομένη τό περίπτερον παρά Προφήτη Ἠλία.

 

Ἀφῆκες ἐπιχείρησιν καί τρέχεις εἰς τά studio.

Αἱ πρόβαι ἦσαν, καψερέ, καταστροφῆς preludio

ἥπερ ὡλοκληρώθη τελικῶς εἰς ἀκροάσεων τήν φάσιν

ὅτε κριταί ἀπεφάνθησαν: Μιμεῖσαι ἀτέχνως τόν Καφάσην!

 

ΕΙΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ ΚΟΡΕΣΜΟΝ

Προσῆλθον εἰς ποιήσεως πεδίον αὐτοβούλως·

οἰστρήλατος, οἰστρόπληκτος, οἰστροπληγείς[2], οἰστρόπληξ

κατέληξα ρυθμῶν, ριμῶν, παντοίων μέτρων δοῦλος

ὡς τοῦ Αἰσώπου ἡ μυθική ἡ πονηρά ἀλώπηξ!

 

Ἡ οἰστροφόρος ἔμπνευσις τήν σκέψιν καθωδήγει

εἰς ἄγραν νεολογισμῶν, εἰς θήραν καλλιεπείας

ἕως ὅτου ἀναγνῶσται μου «μέ πῆραν στό κυνήγι»

ὡς θύοντα τό νόημα διά λόγους εὐπρεπείας:

 

«Πλεῖστα τῶν ποιημάτων σου ὑμνολογοῦν τό Ζούμπερι.

Τά ‘καμες ὅλα –ὀκνηρέ!– στάχτη, φωτιά καί μπούρμπερη!

Γνῶθι: ἐκ τῶν ἐνόντων ποίησις εἶναι φαΐ ἀνάλατον!

Οἶστρε! Δρομαῖος ἐλθών, τρόπῳ παντί γαργάλα τον!»

 

Πλῆγμα τοῦ οἴστρου καρτερῶ ὑπό σκιάν ρεμβάζων

– οὗτος τόν δρόμον ἔχασεν καί τρέχει ‘ς τά βουβάλια!

Καλλίτερον νεκροῦ σιωπή ἤ[3] κύμβαλον ἀλαλάζον

ἵνα κρυβῶσιν ποιητοῦ τά τρομερά τά χάλια!

 

ΕΙΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΝΤΑ ΑΣΩΤΟΝ ΥΙΟΝ

«Τό ὕστατον ταξίδιον ἦτο πρός τήν Ἰάβα.

Ὅτε τό πλοῖον ‛‛ἔπιασε’’ λιμένα τῆς Τζακάρτα

οἱ ναῦται ἐστασίασαν – ἦσαν προδήλως σκάρτα

τά τρόφιμα εἰς ἀμπάριον καί πρό παντός ἡ φάβα».

 

Ἡ ζωηρά σου ἀφήγησις προσήγγιζε τόν μύθον

(αἱ ἀνταρσίαι αἱ ναυτικαί εἰς κινηματογράφον

δέν ἔχουν φάβα ὡς ἀφορμήν, μά πρό παντός τόν ζύθον)

καί σέ ἀπεκάλει ὁ πατήρ μυθιστοριογράφον!

 

Προσέλαβε ἐρευνητήν (τόν περιβόητον Μπέκα)

ὅπως γνωρίσῃ τοῦ υἱοῦ τά θλιβερά καζάντια.

Τίς πταίει: Τζόγος; Τό ποτό; Ἡ ποίησις; Γυναίκα;

διά τήν ἀπώλειαν τοῦ παιδός, τήν μαύρη του κατάντια!

 

«Κύριε, δείχνει ὁ παῖς πληρῶν σωματικάς ἀνάγκας!»

λέγει ὁ ντετέκτιβ μειδιῶν. «Γυνή τῆς ἀπωλείας

τό ἄνθος δέν εἶναι τοῦ κακοῦ – μά ὁ μποξέρ Ἠλίας

ὅσπερ εἰς πιάτσαν λέγεται ‛‛πυγμάχος ντιγκιντάγκας’’».

 

ΕΙΣ ΟΙΚΟΚΥΡΑΝ ΜΠΑΦΙΑΣΑΣΑΝ

Εἰς νεροχύτην, πνευστιῶσα, πλένεις πᾶν σκεῦος οἰκητήριον:

χύτρας, κουτάλας, κατσαρόλας, τό πλαστικόν τό σουρωτήριον.

Πῶς ἐκατήντησας[4] ἐσύ, δούλη σιωπῶσα τῆς κουζίνας

ἡ ὀρεγομένη ἕως χθές προσωπικόν[5] καί λιμουζίνας!

 

Ἐπί ἐπίπλων σαλονίου δίς ἐφαρμόζεις ξεσκονόπανον

καταρωμένη καθ’ ἡμέραν τόν «ἀνεπρόκοπον» καί «κόπανον».

Ἐμονολόγεις συμπληροῦσα ὕδωρ εἰς ἀτμοσίδερον:

«Ἐάν ἐγίγνωσκον αὐτά, θά ἐνυμφευόμην Τζήμερον!»

 

Ὦ τάλαινα οἰκοκυρά –οἴμοι!– ποῦ ἔδυ σου τό κάλλος

δι’ ὅ ἠπείλει αὐτοκτονεῖν εἷς διπλωμάτης Γάλλος;

Μέ τά ἰοβόλα βέλη σου πού κρύπτεις εἰς φαρέτραν

στόχευσον βίον πνιγηρόν καί ρίψον μαύρην πέτραν!

 

ΕΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΟΝ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΝ

Πρωϊά ἀχλύς παρά τούς καταρράκτας τοῦ Νιαγάρα

θολήν μορφήν σοῦ ἐσχημάτιζε, λυσίκομε Βαρβάρα,

παρισταμένη εἰς τάπητα ὁλόμαλλον Μπουχάρα!

Φυγών εἰς States ὅπως μακράν σου ἠρεμήσω

δέον μετά τό χθεσινόν ἀλλοῦ νά καταλύσω!

 

Μέ κυνηγοῦν τά ἀλαβάστρινα καί τροφαντά σου στήθη

ἀφ’ ὅτου, νύκτα ἐαρινή, σ’ ἐγνώρισα εἰς Λασίθι.

Εἰς night club ἐχόρευες orientale χορόν κοιλίας

– σύμπας κολάσθη ὁ νομός, γυνή τῆς ἀπωλείας!

 

Εἰς πόδας σου ἐσφάγησαν ποιμένες ὀρεσίβιοι

ὡς εἰς «ποδιάν» τῆς θρυλικῆς Μαρίας Πενταγιωτίσσης·

«Βαρβάρα» σοῦ εἶπα «εἶν’ οἱ πόθοι των βραχύβιοι

ὡς τά καπρίτσια νεαρᾶς Ἀγγλίδος πριγκιπίσσης!»

 

Ἐνῶ ἐγώ διαπρύσιος ὡμίλουν περί ἔρωτος

σ’ ἐφιλοξένει εἰς βίλλαν του τυρέμπορος ξενέρωτος!

(Ἡττήθη, φίλοι, δυστυχῶς πλούτου ὕπο ἡ νεότης

κ’ ἔκτοτε φεύγω emigré, πρόσφυξ, αἰώνιος ταξιδιώτης.)

 

ΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ἀπιών εἰς Θετταλίας πολίχνην τῶν Φαρσάλων

στονόεις ἐζήτουν νά γευθῶ τόν περιώνυμον χαλβάν.

Μέ συμβουλεύει λουλουδοῦ (πωλήτρια γαρυφάλλων):

«Ζητεῖτε, κύριε, χαλβάν; Σπεύσατε νῦν εἰς Ἐρεβάν!»

 

«Μά πῶς! Ἐχάθησαν χαλβά φαρσαλινοῦ τά ἐργαστήρια;

Ἀπέσβετο τό λάλον ὕδωρ;» διεμαρτυρόμην οἰμωκτί.

«Τωόντι» (λογία ἡ λουλουδοῦ) «ὁμοίως τά Ἀνθεστήρια

λαλέουσα παγά καί φάβα Σαντορίνης ἡ ἐκλεκτή».

 

Δύστηνε χώρα, ρίψασα αὐτοβούλως τήν ἀσπίδ’ ἀμαχητί

φέτας ἀπώλεσας τήν γεῦσιν, τό ἄρωμα τοῦ Καλαμῶν ἐλαίου!

Μωρά παρθένος ἔμεινες, οἰκοκυρά χονδρή μέ bigoudis

προσμένουσα ἐκμετάλλευσιν τῶν κοιτασμάτων πετρελαίου!

 

ΕΙΣ ΓΛΩΣΣΑΜΥΝΤΟΡΑ ΚΥΡΙΑΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ

Ἀπέθεσα εἰς πόδας σου χρυσόν, λιβάνι, σμύρνα·

–Ἐπέστρεφε, εἰσαγγελεῦ, ἐντιμοτάτη Βίρνα!

Τῆς Θέμιδος οἱ ἀδιάφθοροι μειοῦνται καθ’ ἡμέραν

ὡς σκλάβοι ἐξαντλούμενοι εἰς σκοτεινήν γαλέραν!

 

–«Ἐπίστρεφε» τό ὀρθόν, ὦ ἀπαίδευτε ποετάστρε!

Ἄς λείπουν οἱ βαρβαρισμοί, τοῦ λόγου ἀτοπήματα·

Ἡ γλῶττα πέλαγος βαθύ, αἱ λέξεις ξελογιάστραι.

Πρῶτον τούς τύπους μάνθανε, ὕστερον γράφε ποίματα![6]

 

–Ὦ γλωσσαμύντορ λειτουργέ τῆς ξιφοφόρου Θέμιδος

συγχώρησον βαρβαρισμόν ποιήσεως στρατιώτου!

Ἄν –πρός στιγμήν– μ’ ἐτύφλωσεν τό κάλλος τῆς Ἀρτέμιδος[7]

διατρίψω πρός διδάγμασιν λογίου Μπαμπινιώτου!

 

ΕΙΣ ΚΥΡΙΑΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΗ

Περί ὥρα τρίτη πρωϊνήν νυκτός θερμῆς τοῦ Αὐγούστου

«λάβε» τοῦ εἶπας «τόν υἱόν καί πλύνε τον καί λοῦσ’ του

τήν κεφαλήν, ἥ γέμει πιτυρίδος. Εἶναι ἄμεσος ἀνάγκη

νά μεταβῶμεν εἰς Buckingham – ἐτέχθη[8] πριγκιπόπαις!»

Σέ ἐθεώρει πελιδνός. «Ὦ ἀχρεῖοι σαλτιμπάγκοι

ὠχριᾶτε συγκρινόμενοι βασιλικαῖς Εὐρώπαις!»

σοῦ εἶπεν τάλας σύζυγος – κρατιόταν μέ τό ζόρι.

«Ἄκουσον, ἐλαφρόμυαλη, βασιλοφρόνων κόρη!

Μή μου τούς κύκλους τάραττε, οὐδείς μᾶς προσεκάλει

εἰς πριγκιπίσσης τοκετόν. Κοιμοῦ, ἡ νύξ μεγάλη

καί τά σαχλά σου ὁράματα γενήσονται αἰθάλη!»

 

Κυρία, μή ἀναμένεις πρόσκλησιν εἰς θερινά ἀνάκτορα!

Δέν ἐνυμφεύθης πρίγκιπα, μά ταπεινόν εἰσπράκτορα!

 

ΕΙΣ ΕΚΠΕΣΟΝΤΑ ΠΛΟΥΣΙΟΝ

Δύστηνε, τάλαν, δυστυχῆ, μοιροκαμένε Κρίτων,

τό ὑπερμέγεθες chalet πλησίον Καλαβρύτων

βαίνει πρός πλειστηριασμόν· ἰδού! ὑλακτοῦν οἱ κύνες

– οἱ τοκογλύφοι δανεισταί καί ἕτεροι κηφῆνες!

 

Ἀπείρου κάλλους αἱ σκηναί εἰς βίλλαν τῆς Ἑκάλης!

Ἡ νεαρά σου σύζυγος κρατοῦσα ὑπό μάλης

τήν μπιζουτιέραν, ἔσπευσε νά σώσῃ τά brilliants της

ἀφεῖσα ὀλίγα faux-bijoux εἰς ὑπηρέτριάν της!

 

Σπεύδουν μακράν οἱ ποντικοί – βυθίζεται τό πλοῖον!

Καί αὐτός ὁ Βούλγαρος chauffeur, ὡς ἄγγελος θανάτου

κρατῶν μικράν ἀποσκευήν μέ τά ἐσώρουχά του

σοῦ λέγει δίχως δισταγμόν: «Λαβέ τό παραθεῖον!»

 

Ἄφες θανάτου μεῖγμα εἰς ἀκριβόν ποτήριον

καί στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ἄδε τό ἐγερτήριον:

 

«Ὅσοι ἔχουνε πολλά λεφτά

νά ‘ξερα τί τά κάνουν

ἄραγε σάν πεθάνουνε – βρ’ ἀμάν ἀμάν

μαζί τους θά τά πάρουν;»[9]

 

ΕΙΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΔΑ ΑΔΟΞΟΝ

Μόνη εἰς τό σαλόνιον ἐξοχικῆς οἰκίας

ἐζήτεις τήν διέξοδον ἐκ τῆς μονοτονίας.

Ὥρα ἐνάτη πρωϊνή· ἀπό ραδιοφώνου

ἡ ἄρια ἠκούετο Γαλλίδος ὑψιφώνου.

 

Μά ἡ Κοκό ἀνήσυχος ἐκίνει τήν οὐράν

(θά προετίμα μουσικήν ὑπό Duran Duran).

 

Ἐγύρευες τήν τράπουλαν νά ῤίξῃς» μιά πασιέντζαν.

Εἰς κομοδίνον ψαύουσα, εὗρες φωτογραφίαν:

«Μεγαλοδύναμε Θεέ! Ἐγώ εἰς τήν Σαπιέντζαν

παρά τήν γραφομηχανήν! Παρῆλθον τόσα ἔτη!

Ξοδεύσασα τόν βίον μου διά τήν πεζογραφίαν

κατέληξα νά τό μισῶ αὐτό τό μαραφέτι!»

 

Μή ρίπτῃς τό ἀνάθεμα ἐπί ὤμων Olivetti!

Ζωζώ, ἄν λείπῃ τάλαντον, δέν πταίει ἡ μηχανή σου·

καί εἰς πισί δέν ἔγραψες; Ἀποτυχία σκέτη!

Ἄφες τήν τέχνην ἥσυχον καί ζῆσε τήν ζωήν σου!

 

Τα ποιήματα δημοσιεύθηκαν σε αυτό το τεύχος.